Great Britain
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
FRANCE
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Germany
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Italia
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Albania
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Poland
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Russia
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Slovakia
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Sweden
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Slovenija
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq
North Macedonia
TË JEM POET
Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,
në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.
Poshtë tymit dhe sipër Tokës.
Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.
Kurse ti me mua nuk di se ku do.
Nuk u takoj potëve,
që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike
ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.
Kemi mundur çdo gjë.
Ndoshta në një kohë që matet me harresë.
Ritëm qetësie ishim dikur.
Kurse ti nuk di se ku do me mua.
Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,
me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja
Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,
mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.
Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“
Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia
sa bukur për ato fantazitë tona.
E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.
Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.
Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.
As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte
aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.
Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.
Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,
kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.
Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.
Por, ndalu
para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,
deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.
Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.
Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.
Vallë gjithë kjo në poezi?
— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…
Përktheu: Dimitrov Popoviq