Lidija Nikčević: Stanica

Great Britain

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

FRANCE

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Germany

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Italia

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Albania

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Poland

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Russia

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovakia

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Sweden

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovenija

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq

North Macedonia

TË JEM POET

Unë me disa njerëz, nuk di as se ku,

në vende të pa rëndësishme, kryesisht të huaja.

Poshtë tymit dhe sipër Tokës.

Vendeve që harrohen më shpejt se gjumi i keq.

Kurse ti me mua nuk di se ku do.

 

Nuk u takoj potëve,

që të shkruaj vrgje për ty, vargje të buta dhe melodike

ato që do të bindnin në dashuri, në dashuri të rrallë.

Kemi mundur çdo gjë.

Ndoshta në një kohë që matet me harresë.

Ritëm qetësie ishim dikur.

Kurse ti nuk di se ku do me mua.

 

Ti sonte do të flesh me gjumin lirik,

me zgjime të herpashershme, e fshehur dhe nga vetja

Kurse unë të duak me mënyrën e mëparshme,

mënyrën e poetit. Të themi Leopardit.

Mënyrën e asaj „qetësisë pas shtërngatës.“

 

Sa bukur bien shirat mbi ëndrrat e mia

sa bukur për ato fantazitë tona.

E unë nuk di ku jam e as ti nuk di se ku.

Them nuk jam poet për ta shndërruar dhimbjen në lumturi.

Që fjalët të ma bënin vendin e vërtetë.

As qe disa gëlltitje të mprehta të ma ndërronte

aftësinë e dashurisë së vërtetë. Aftësinë e harresës.

Nuk jam endërrimtar që endërrat të më plotësojnë kohëzgjatjen.

 

Kam qenë shiu, koha e keqe për ty kam qenë,

kam qenë shpesh i pakapshëm dhe vetem për vete.

Dhe prap të kam qenë jeta, e vërteë dhe i pashuar.

 

Por, ndalu

para se të heqësh dorë nga dashuria, para zgjimit,

deri sa të mësojmë deri ku jeta do të ish me ne.

Dhe nëse duhet, të bëhem poet, e dua dhe këtë.

Por nuk di amundet gjithë këtë ta zërë poezia.

 

Vallë gjithë kjo në poezi?

— E çfarë atëherë do t’i mbesë ëndrrës…

Përktheu: Dimitrov Popoviq