Lidija Nikčević: Stanica

Great Britain

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

FRANCE

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Germany

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Italia

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Albania

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Poland

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Russia

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovakia

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Sweden

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovenija

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq

North Macedonia

SHIU, MUZGU DHE POEZIA E ASKUJT

Rri sonte, jashtë është shi

mbi qytet janë perde të errëta e të mëdha.

Do të të lexoj një poezi të re, atë që nuk e kam mbaruar akoma.

Jashtë është shi dhe errësirë.

Dhe asgjë me vlerë sonte atje nuk do të ndodhë.

Gjysmë ore para mesnate fillon filmi që të kam folur,

Zhiljet Binosh më e bukur se kurrë, edhe një tregim i papritur.

Është ngrohtë në dhomë, dhe gjithçka e përgatitur për harrim.

Të lutem, qëndro sonte, ndoshta do ta mbaroj të njëjtën poezi,

ndoshta fle në mes tregimit tim

për mallkimin e autostradës tek Ingaldshtati.

për ato lëvizjet magjike të Drazhenit*.

Falë kësaj akoma jam në vitet që dëshiroj.

 

Jeta, thua, kalon shpejt dhe më shpesh e kemi përtej rrugës.

E çfarë nëse kësaj nate rri këtu:

nga e njëjta botë do të jesh, do të jem nga e njëjta errësirë.

Do të mësosh për një poezi, të vetme, aq të fuqishme,

në të vërtetë të harruar, e cila ka bashkuar

të gjithë titujt e librave të mi të pashkruar.

Dhe për këtë që ndonjëherë t’i gëzohem motit të keq.

 

Të jesh i lumtur dhe sot bëj vetëm mospajtim me arsyen,

prandaj rri, Jashtë do të shemben idetë, jashtë nuk ka

asnjë gur të pranishëm urtësie, as feniks

të krijuar nga sulfati i zhivës. As fjalë për ne të dy.

Rri në poezi atëherë; askujt nuk duhet t’i them se kjo je ti.

Do ta lëshoj Zhak Brelin dhe bashkë do të kujtojmë qytetet të cilat

nuk i kemi parë. Olympia 1961. Ne me quitte pas.

Nuk di se çfarë mund të mendoja më mirë për këtë natë.

Rri deri sa kanë mbetur këtu kaq gjurmë të tua.

Dhe i gëzohem kohës së keqe.

Nëse nuk do Ti, rri për hir të poezisë,

jepi një përfundim siç e do ti vetë,

mos e lë që të quhet e askujt.

Të lutem, rri sonte, jashtë është kohë me shi,

perde të errëta janë mbi qytet.

 

 

* Drazhen Petroviq — basketbollist

Përktheu: Dimitrov Popoviq