From the section TRANSLATIONS

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.

* * *

 

A më ke shkruar sonte

nuk e di.

 

Por përmes teje e njoh atë kohë

kur pa gjurmë treti ëndrra.

Kur njeri-tjetrit

i dërgojmë poezitë për dashurinë.

Dhe kur dëshira futet deri në gjak.

 

Prekjet tona janë të ndaluara

mes dy jetëve të shpërndara

mes ëndrrave që filluan në trazira.

 

* * *

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.

E duhet të jesh nga pak profet

për t’iu afruar simbolit kryesor

të botëve tona të kryqëzuara.

 

E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,

kam besuar se do të vendosësh ashtu

pas një ëndrre, dhe jo pas

ligjëratave për Melvilin.

Kam besuar se kjo do të jetë natën,

ose gati në agim,

ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta

pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.

 

Por, mirë nëse ashtu ke vendosur

që të fitosh rastësinë.

Në ëndrrat kristale të më marrësh.

 

* * *

 

A më ke shkruar kësaj nate

kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?

 

Unë hap dritaret të dëgjoj shiun

që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.

Hap qetësinë, natë.

Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.

Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.

 

Dhe pastaj ndesh përgjërimin,

që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.

Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.

Ndoshta asaj kohe kur

nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.

Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.

 

* * *

 

A më ke shkruar

në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?

Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,

ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.

 

A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,

më reale se gjithçka të cilës i përkasim.

Nëse jo, më mos më shkruaj letër,

Mos e gënje më rastësinë.

 

Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,

kam shkruar këto vargje

të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.

 

* * *

 

Lexo edhe një poezi ose dy

para se të flesh,

në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.

Dhe nëse vërtet je

ajo që sundon librin tim të ëndrrave,

trete atë shami të zgjedhur rastësisht

dhe më në fund prano se atë natë

një ëndërr

ka ndryshuar dy jetë.