From the section TRANSLATIONS

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!

Të dashur miq e dashamirës të librit,

Na mblodhi kjo mbrëmje sonte në këtë ambient vërtetë të mrekullueshëm, me dëshirën e madhe për të njohur e ndenjur me një poet joshqiptar, të kombësisë malazeze, që krijon e përjeton botën shpirtërore të poezisë në shumë gjuhë. Më shumë se talenti, është puna e tij e palodhshme në krijimtarinë e vargjeve që përcjellin një mesazh që i duhet këtyre anëve, ku jemi lindur e rritur, por edhe ku jetojmë me qindra vjet.

Nuk e di kush e ka bërë përzgjedhjen që sonte mes nesh të kemi akademikun dhe poetin Pavle Goranoviq, sigurisht dikush nga njerëzit më kompetentë të Komunës, por mendoj se kushdo që ka qenë, ka bërë një zgjedhje që duhet.

Pavle Goranoviq lindi në Nikshiq, në vitin 1973, në një familje patriotike dhe të kohës, e cila do të induktonte tek biri i saj vazhdimësinë e traditave më të mira jo vetëm të tyre dhe të fisit, por mbarë popullit malazez. Lindja në një vend të lirë dhe që aspiron për lirinë, vetëm do t’i japë krahë në udhëtimin e jetës, në shkollimin e arsimimin e tij dhe në përgjegjësinë e zbatimit të dijeve në vazhdimësi. Dhe ai zgjodhi rrugën e librit, rrugën e krijimtarisë letrare, me të cilën do ta prezantonte veten që në vitet e rinisë, afirmimin në poezinë e prozën bashkëkohore, si edhe me esenë dhe kritikën moderne letrare.

Ka botuar librat e mëposhtëm Ornamentika e natës (1994), Leximi i heshtjes (1997), Libri i iluzioneve (2002), Ç’erë kanë librat (2008), Tin Ujeviq dhe Mali i Zi (2008), Cinober (2009), Qyteti me hënë të plotë (2014), Stinët e humbura (2013), Emrat e dëshirave etj.

Ka bërë botime të veçanta në gjuhët e huaja si në gjuhën sllovake, në maqedonisht, një botim tjetër në tri gjuhë malazeze, angleze dhe maqedone dhe poezi të zgjedhura në shqip.

Ka përgatitur dhe redaktuar librat e mëposhtëm Poezia bashkëkohore malazeze, Pranvera e 42-të e Goranoviqit (2005), Aleksandër Leso Ivanoviq në dy botimet Mëngjeset e jugos me poezi, studime, kujtime etj., librin tjetër Montanja Nera (2010), një panoramë e poezisë dhe prozës malazeze në gjuhën italiane.

Ka përgatitur edhe përzgjedhjen e parë të poezisë malazeze në gjuhën angleze si edhe shumë burime të tjera të letërsisë malazeze i ka botuar në gjuhët e huaja: si në Romboid (Sllovaki), Krocevia (Itali), Apokalipsa dhe Sodobnost (Slloveni), Kuorum (Kroaci), Alfabeti ynë (Maqedoni) etj…

Punimet e tij janë përkthyer në shumë gjuhë: anglisht, italisht, frëngjisht, sllovenisht, sllovakisht, maqedonisht, polonisht, gjuhë suedeze, gjermane, turke, shqiptare, hebraike.

Ka fituar këto çmime:

— Çmimi i parë i Festivalit të poezisë jugosllave të të rinjve,

— çmimin „Risto Ratkoviq“ për librin më të mirë –2009,

— Çmimin „Vito Nikoliq“, si liriku me i mirë malazez,

— çmimin „Ungjilli i Mirosllavit“ (2014).

Me pjesë nga vepra e tij poetike, është dhënë programi i teatrit DODEST me titull Këngë për orgulet e Santa Cecilies etj.

Është i përfaqësuar në antologjitë malazeze, ish jugosllave, në vendet sllave dhe evropiane. Është akademik, anëtar i Shoqatës së shkrimtarëve të pavarur malazezë, anëtar i PEN-it dhe i AMZËS MALAZEZE. Për shumë vite ka qenë Këshilltar pranë Kryeministrit për kulturën dhe në mandatin e mëparshëm të Qeverisë së mëparshme Ministër i Kulturës, Drejtor i Entit të shkollave të Malit te Zi. Sot është drejtor Pranë Entit të Teksteve dhe të Mjeteve Mësimore — Podgoricë. Pra jo pak.

Në parathënien e librit të tij në shqip, Anton Gojcaj shkruan: „Krijimtaria poetike e Pavle Goranoviqit me pjekurinë filozofike dhe nivelin artistik, përfaqëson me mjaft dinjitet vetëdijen krijuese dhe sensibilitetin e letërsisë bashkëkohore malazeze“. fq. 14.

Libri „Stinët e humbura“ është promovuar në Shkodër para një viti, në Bibliotekën „Marin Barleti“ dhe është pritur shumë mirë nga lexuesi shkodran. Për herë të parë në historikun e saj Shoqata e Shkrimtarëve të Shkodrës i ka akorduar MIRËNJOHJE të merituar, ndërsa Kryetari i Shoqatës, shkrimtari i njohur shkodran Skënder Temali, në fjalën e tij u shpreh me fjalët: „Ka një meritë të veçantë ky vëllim: aty ke për të takuar edhe poetin që rebelohet, por edhe të paqtë e mirënjohës, që dashuron të bukurën e urren të shëmtuarën, vetëm siç dinë të dashurojnë e urrejnë poetët e vërtetë. Ai  me vargun e tij largon natën në jetën e njerëzimit, i ofron lexuesit mozaikun e jetës me gjithë ngjyrat e tij, duke e kthyer monologun poetik në dialog gjithëpërfshirës“.

Vetë drejtori i shtëpisë botuese „ONUFRI“, zoti Bujar Hudhri e ka lavdëruar dhe thënë fjalët më të mira për këtë libër kur është bërë promovimi në Podgoricë i Antologjisë se poezisë malazeze në shqip me 40 autorë.

Në shtypin vendas dhe në Shqipëri ka shkruar dhe prof. dr. Tefë Topalli, i cili ka thënë se: „…popujt tanë kanë pasur jo rrallë fate të njëjta historike, gjë që, në planin metagjuhësor, shënon afri në konstitucionin shpirtëror, etik dhe moral të banorëve si këta tanët, këndej e matanë kufijve shtetërorë. Çdo lexues i vëmendshëm mund të hetojë se tematika e poezisë së Goranoviqit është mjaft afër asaj të poetëve tanë bashkëkohës të versës së tij: shqetësimet dhe problemet midis tyre nuk janë të largëta, si: vlera dhe jeta e librit, vlera e poezisë për

njeriun, bota e brendshme psikike me mendimet, dëshirat, ndjenjat, shqetësimet, dhe marrëdhëniet njerëzore; e shkuara e shoqërisë, e tashmja dhe e ardhmja, kujtimet, gjurmët dhe mbresat që lë njeriu në brezin e tij e sa i takon ai vetes dhe të tjerëve gjatë udhës së jetës“, ndërsa bardi i poezisë moderne malazeze Mlladen Llompari ka thënë në parathënien e librit të përkthyer në shqip: „I trishtuar pse nuk i kam shkruar unë dhe i lumtur se kanë ardhur pranë meje, mund të them se …Cinoberi është dorëshkrimi i katërt i Goranoviqit, i cili mund të vendoset lirisht pranë çdo gjerdani, të atyre pak fisnikëve të poezisë malazeze të shekullit të kaluar“.

Unë e kam lexuar dhe e kam përkthyer me dashuri e përkushtim këtë libër, i bindur se i ofroj publikut shqiptar një libër me vlera, tek i cili lexuesi shqiptar ka për të gjetur njeriun që do jo vetëm Nikshiqin e tij, por edhe më tej, kombet e popujt me të cilët bashkëjetojnë në Mal të Zi, por edhe në Ballkanin e trazuar, që po merr frymë lirisht, i orientuar drejt të ardhmes së sigurt evropiane, siç edhe më gëzon promovimi i kësaj nate, në këtë ngjarje të kulturës dhe të qytetarisë ulqinake.

I uroj sukses autorit në këtë takim të kësaj nate dhe dëshiroj me shpirt që pena e tij të shprehet akoma më me forcë për të mirën e popujve tanë.

Faleminderit!