Great Britain
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
FRANCE
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Germany
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Italia
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Albania
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Poland
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Russia
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Slovakia
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Sweden
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
Slovenija
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.
North Macedonia
Dr. Gazmend Krasniqi
NË KUJTESËN E LEXUESIT
(Shënim mbi vëllimin poetik „Stinët e humbura“, të poetit malazez Pavle Goranoviq, botim i „Onufri“, 2013, përkthyer nga Dimitrov Popoviq)
Emrin dhe poezinë e Pavle Goranoviqit i kam hasur për herë të parë në një antologji amerikane, të quajtur „Poetët bashkëkohorë evropianë“, Graywolf Press, 2008, ku, midis vendeve të tjera evropiane, përfshiheshim edhe disa poetë nga Shqipëria e Kosova. Në këtë antologji Pavle përfaqësonte vendin e tij, Malin e Zi, me poezinë „Çfarë ere kanë librat“. Në atë poezi me një sinestezi mjeshtërore — figurë letrare që përçohet përmes ngatërrimit të shqisave, e cila u shkon për shtat vetëm poetëve të aftë — ai ndërtonte si një pallat prej xhami shqetësimin e tij të madh: raportin me librat. Për të treguar se për çfarë librash bëhet fjalë, enumeracionet e tij kulmojnë me vargun „Më të mrekullueshme e kanë erën librat në Bibliotekën Kombëtare argjentinase, sidomos ato të blera pas vitit 1955“, duke pasur parasysh vitin kur atje punoi shkrimtari J. L. Borges. Kjo ndjesi për librat do të vërshonte bujarisht edhe në krijimet e tjera, me vargje si „Në sirtarin e veturës sime gjithnjë mbaj disa libra“, „kanë kumbuar fjalët tona të helmuara me poezi“, „librat e mi — perënditë e mia të zgjedhura në kohë të ndryshme“, „A kam kujt t’ia fal librat e mi“ e shumë të tjera si këto. Sa më shumë e lexojmë atë poezi, shohim se gjithnjë e më tepër zvogëlohet e humbet mundësia që aty të gjejë vend klisheja e ballkanasit të ngarkuar me nacionalizma e ideologji të sëmura, siç rëndom qarkullon kjo ide në Perëndim. Përkundrazi, njihemi me një poezi qytetare, urbane, që mund „të ndodhë“ edhe në makinë. Për fat, me vetëdije apo pa vetëdije, poeti i është dorëzuar „formës së hapur“, lloji i poezisë që humbet më pak në përkthim, pra që mund të komunikojë më shumë.
Ngrihet pyetja që shqetëson gjithmonë lexuesin e mirë të poezisë: sa humbasim ne nga ky komunikim i një areali tjetër gjuhësor dhe kulturor, edhe pse jemi kaq afër gjeografikisht? Për fat, duhet të besojmë se jo shumë, sepse siç na thuhet në shkrimin që përcjell poezinë e tij në shqip nga kritiku shqiptar me banim në Mal të Zi, Anton Gojçaj, një njohës i origjinalit, diskursi i tij poetik është më shumë filozofik dhe meditativ — çka ne e shohim me lehtësi gjatë leximit — duke i rrëshqitur prangave formale të përkthimit, sesa eufonik — që na u bë e ditur — i cili do të na privonte gjithnjë e më shumë nga origjinali, drejt të cilit tentojmë me leximin tonë.
Si mund t’i qasemi një leximi — çelës? Si te çdo poet postmodern, poetika e kësaj krijimtarie nuk priret nga ngjarjet apo sendet e shenjtëruara, siç jemi mësuar me poezinë e traditës, por me aspektet më të pavëna re të përditshmërisë, që vjen e behtë dhe e papritur, edhe pse jo bërtitëse. Poeti nuk e synon goditjen e drejtpërdrejtë, që vjen nga një numër i reduktuar vargjesh: ai ia ka besuar veten fjalëve magjia e të cilave zbulon ngadalë, pa patetikë, madje me autoironi, se si, me një barok të mbajtur prej frerësh, e „larta“ dhe „e ulëta“, si kategori estetike, kanë shkuar paralel në gatimin e produktit poetik. Një poezi e emancipuar dhe emancipuese, që ndërton një raport besueshmërie me lexuesin, na flet për një prani — gjithmonë e ngarkuar me kujtesë — diku pranë derës, në pritje të daljes, sigurisht në mënyrën më të fisnikëruar. Edhe pse e ardhur në mënyrën më të nëndheshme, kjo ide synon lexuesin që do t’i ngulet në kujtesë. Siç e kërkon poezia e mirë, pas leximesh të përsëritura. E cila, fundi i fundit, është vetë sfida e letërsisë së mirë.
Një poet si Pavle Goranoviq ka meritën të të intrigojë ndaj një letërsie të tërë, konkretisht një sistemi letrar ku ai bën pjesë, me sensin e aventurës për të bërë zbulime të reja.