Lidija Nikčević: Stanica

Great Britain

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

FRANCE

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Germany

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Italia

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Albania

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Poland

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Russia

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovakia

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Sweden

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Slovenija

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

North Macedonia

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq