Great Britain
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
FRANCE
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Germany
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Italia
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Albania
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Poland
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Russia
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Slovakia
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Sweden
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Slovenija
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
North Macedonia
LARGOHESH…
Largohesh, largohesh prej meje
në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,
për mua të largët dhe të huaj.
Vera jonë më nuk është.
I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.
Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.
Atje shoh figurën tënde të bukur,
derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme
të ndonjë vajze të humbur.
Largohesh, largohesh,
në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,
vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.
Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.
Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,
ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,
në kujtimet e tyre të gëzuara.
Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,
të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,
veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.
Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,
aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.
Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,
largohesh prej meje,
përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.
Vera jonë nuk është më.
Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,
ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.
Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,
sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.
Vetëm shoh që po largohesh, largohesh
përmes një periudhë të gjatë kohore.
Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,
përmes natës vjeshtore,
përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra
vinë tek unë zërat e këqij
se e imja kurrë as nuk ke qenë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq