From the section TRANSLATIONS

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.

Ka kërkuar një iluzion për vete,

disa vargje që do ta bënin fantazinë time.

Ndërsa unë kam udhëtuar nëpër vende letrash

Dhe kam kërkuar botën tonë të pakuptueshme.

Ndonjëherë më është dukur se kjo ka qenë

lundrim në hapësirën e zbrazët.

Netëve, gjurmët e kujtimeve kanë krijuar vargje,

ndërsa vargjet kanë bërë radhët mes vete.

Ka kërkuar që t’i shkruaj,

gjatë, me këmbëngulje.

Unë atëherë kam ditur të flas vetëm me poezitë.

 

Tani mendoj se asgjë nuk kam zbuluar.

Dhe ja këngët, por ajo nuk është më këtu.

Jetët tona vazhdimisht shënojnë largime

kështu që nuk di se kah do të shkojë kjo këngë.

 

Ndaj këtë e shkruaj në ditën e bijës pagane

dhe martires krishtere,

betimi i së cilës mban besën e të humburve dhe të fjeturve në dashuri.

Zoti, -thonë, ia dhuroi zërin më të bukur.

 

O, Santa Cecilia,

mbrojtëse e muzikantëve, poetëve dhe e të verbërve,

Ti që je më e afërta e këngëve engjëllore

bëj vetëm që t’i shkojë asaj kjo këngë e imja.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish si janë thyer velat, velat e mi

nga momenti kur kam pritur ditët e fundit të gushtit

dhe largimin tënd.

Në erërat e Mesdheut

menjëherë janë zhdukur të gjitha vizionet e mia,

shumë mënyra në të cilat të kam mashtruar.

Ditët në të cilat nuk të pashë kësaj vere,

menjëherë pas largimit tënd,

i kam futur në mallkimet më të rënda.

Vargjet që kam shkruar për ty

tanimë i përkasin gjuhës që askush nuk dëshiron ta kuptojë.

Unë vetëm kam gënjyer vazhdimisht përgjërimet e mia më të mira,

ashtu si në muajt e kaluar,

në ditët e nxehta të bregdetit malazez

muratorët e lodhur kanë ndërtuar shtëpitë që kurrë s’do t’i shohin.

Mallit i kam dhënë shtëpinë e sigurt,

ndërsa ti dhe unë — mbetëm të pastrehë,

ashtu si këto vargje, të cilave nuk mund t’u gjejmë vendin e duhur,

ndërsa askush, mendoj, nuk do t’i përvetësojë,

nuk do t’i marrë me vete

në ndonjë vend më të mirë e të sigurt se sa ky:

Gjithçka këtu është thjesht e dhimbshme qëkur nuk je më aty.

 

* * *

 

Kurrë nuk do ta dish se si boshllëku mund të jetë i madh

dhe si fjalët e mia në atë boshllëk jehojnë.

Si zemërim, si veprim i kotë,

si qyteti ynë i shkretë, që jehon në boshllëk

sidomos në netët e atjeshme të dimrit,

të cilat i harruam edhe unë, edhe ti.

Për netët e dimrit,

nëpër vitet e reja pa ty,

nëpër pranvera pa ty…

Darkën e kaluar, mendo, më ëndërruan katër gra

të cilat më njohin mirë.

Secila ka parë vajzën që ngjan me ty,

përtej meje, përtej vargjeve të mia për disa nota të pakapshme.

— Edhe në gjumë, thonë ato, mund të urrehet fuqishëm,

nuk di përse m’i thonë ato tani,

kur ti nuk je më këtu, kur unë nuk jam askund.

„Më ka thënë se do të ma kushtojë jetën,

unë asaj mundem vetëm këtë vjershë“ — të gjithëve kështu u thashë.

Nuk u thashë për poezitë e tjera,

për të cilat kurrë nuk do të dish se janë të tuat,

as nuk u thashë se një ditë dëshira ime

do të mbushë këto boshllëqe që i krijove në mungesë.

 

* * *

 

Kurrë nuk do të dish sa shpesh jam i heshtur,

që kur ke shkuar.

Veç nganjëherë rrjedh biseda mes meje

dhe poezisë sime të pakryer,

mes një rrënoje dhe diçkaje që duhet të jetë shtëpi

— është kjo biseda mes dy të panjohurve.

Mes teje që je larg dhe meje gjithnjë e më të largët,

dhe prej teje dhe prej vetes.

Hesht me poezinë, hesht me trishtimin tim

që përsëri pushton boshllëkun

dhe pse më mbron, kur shirat nga Llevanti

fillojnë e hedhin mbi fytyrën time

dhe të sjellin tingujt që aq afërsisht dhe besueshëm

flasin për largësinë në të cilën gjendesh.

Është i njëjti shi që vjen deri tek pëllëmbët e tua të buta

në atë qytet të përjetshëm të largët,

ndërsa unë diku në jug numëroj ditët e humbura të kapitenit.

Është po i njëjti tingull i hapave të tua mbi shkallët e bazilikës

dhe bredhjes sime në ftohtësi

ndërsa të imagjinoj me organot,

me kurorën e zambakëve dhe shikimin vajzëror.

Është ky po ai shi nëpër të cilin kam kërkuar shtëpinë tënde,

në fillim të një shtatori pa ty.

Prandaj kurrë nuk do të mësosh

se si shtrëngatat thyhen shpesh në Adriatik, që kur ke shkuar.

As edhe se si vargjet e mia të vetme dhe të humbura,

notojnë detit drejt teje, deri tek fytyra jote e bukur,

se do të të vijnë njëherë, ashtu siç edhe ti do më vish mua.

Njëherë.