Lidija Nikčević: Stanica

TRANSLATIONS

Great Britain

Writing

Again I am thinking in verses,

I announce words no fault of mine.

I accept every complicity provoked by the writing.

Writing in open spaces, under the open sky,

on desperation and illness, but with equal passion,

as every writing to salvation leads.

On stone, in enclosed and unknown spaces,

although all the words are equally unknown.

Writing on every season,

on apocrypha, on already mastered signs.

And on all the meridians,

writing on edges, dangerous writing.

And for no reason — that is, again, every writing.

On the kilometres over which we, the lonely,

think about how to conquer the blankness of the paper,

how to describe the world.

 

Let the pauses between the writing lead to salvation.

On already written papers,

the writing of the first lines of the next poem…

 

The magic of creation. The creation of the seductive.

Writing —

always the knighthood in vain.

Translated by Aleksandra Nikčević Batrićević

FRANCE

Simulation du complice

Voilà: je peux imaginer les rues dans lesquelles

tu marchais d’un pas incertain,

Je peux maîtriser les pas et reconnaître le parfum

des pièces, des vêtements et du meuble.

J’ai déjà l’insomnie, cela fait longtemps

que je circule dans les labyrinthes.

A l’aide de l’imagination, je pourrais rétablir

les événements de mon enfance

et de ma jeunesse.

(la plus difficile serait, certainement,

la période sombre.)

De toute façon, les fictions

sont plus fiables que les faits.

J’aurais appris la langue, je m’serais entraîner

à parler sans accent. Bien des choses

j’aurais appris sur les guerres,

sur les religions, sur les livres le plus possible,

sur l’amour et sur les tigres

— quelque chose à peine.

J’aurais réussi, tant bien que mal,

à faire face aux gens trop curieux,

mais j’aurais choisi un seul parmi eux à qui parler.

Pendant qu’on m’aurait lu,

les gens seraient conscients

qu’il s’agissait de leurs vies.

L’espace et le temps, mon humeur

— n’auraient pas eu de grande importance.

Je m’serais approprié, bien entendu,

de tes propres vers;

D’autres en auraient dit que c’était

à la manière de tes jeux aux doubles.

De toute façon, j’aurais joué honnêtement

le rôle du complice.

Traduction: Milan Barac

Germany

Die samaritanischen Städte, die unsichtbaren

Manchmal

stehe ich in der einfachen Absicht auf,

eine reine, menschliche Atmosphäre zu spüren.

Wann immer ich will,

höre ich von irgendwoher,

jemand hat zwischen uns

samaritanische Städte erbaut.

Ich bin bis zum Ende des Tages nicht fertig gesprochen.

Auch die Regengüsse

sind hier schon lange nicht mehr harmlos.

Jeder möglichen Verwandlung geht Leiden voraus.

Nur die Verzweiflung erzeugt Energie.

Unter der Zeit sind Wesen und Erscheinungen,

Unruhe verschüttet unseren Weg.

Alles wird hier surreal.

Auch das Gedicht ist außer sich,

geschrieben auf Tuchfühlung mit einem geschlossenen

Bild der Wirklichkeit.

Ein Tag auf der Erde, übernommen wie immer.

Diese Hoffnungslosigkeit der Figuren denkt nicht daran,

wie sehr sie zu einem Gedicht anregt,

das sich auf tödliches Erbarmen stützt.

 

Am Ende des Tages

täusche ich eine Ahnung vor —

jemand hat die samaritanischen Städte erwähnt.

Und das Verbrechen des selbsterlebten Ich.

Aus dem Montenegrinischen von Jelena Dabić

Italia

Pavle Goranović, Ita bio

Pavle Goranović classe 1973 si laurea presso la Facoltà di Filosofia dell’Università del Montenegro. Scrittore di poesia, prosa, e saggi, ha ricevuto numerosi riconoscimenti e premi per la sua opera letteraria. Tra gli altri, il Premio „Risto Ratković“, per il miglior libro di poesie pubblicato nel 2009 in Montenegro, Bosnia Erzegovina, Serbia e Croazia, il Premio „Vito Nikolić“ per il miglior poeta montenegrino nel 2010/2011 e il premio nazionale „Miroslavljevo jevanđelje“ nel 2014 per il miglior lavoro letterario, storiografico, etnografico e giornalistico pubblicato in Montenegro negli ultimi tre anni. I suoi libri e le sue opere letterarie sono stati tradotti in diverse lingue (inglese, tedesco, italiano, francese, russo, sloveno, slovacco, macedone, polacco, bulgaro, svedese, albanese, ebraico) e sono presenti in numerose antologie di poesie e racconti montenegrini ed ex jugoslavi, nonché nell’antologia americana New European Poets (USA).

Consigliere del Presidente del Governo del Montenegro dal 2003 al 2010, già Ministro della Cultura nel governo del Montenegro dal 2015 al 2016, è membro del Comitato letterario dell’Accademia delle scienze e delle arti del Montenegro.

Albania

LARGOHESH…

Largohesh, largohesh prej meje

në këtë natë vjeshte, në një hapësirë të pa modeluar,

për mua të largët dhe të huaj.

Vera jonë më nuk është.

I mjegullt lëviz trupi yt dhe zogjtë e egjër shfaqen.

Me mjegull, nga sipërfaqja e tokës, pak më lart.

Atje shoh figurën tënde të bukur,

derisa rreth teje luajnë perlat e tejdukshme

të ndonjë vajze të humbur.

Largohesh, largohesh,

në një qytet me sheshe të ndriçuara, të panjohura për mua,

vallëzon e vetme mesit, rreth bustit të një udhëheqësi ushtarak të vrarë kaherë.

Gjithë kjo të bën më të vlefshme dhe të ndan nga unë.

Të shikojnë ata që nuk të njohin me kënaqësi,

ai moment mbetet në foto- aparatet e tyre,

në kujtimet e tyre të gëzuara.

Ti u qeshesh dhe vazhdon të vallëzosh, si në akull,

të cilin në atë kllapi e mbisundon me krenari dhe guxim,

veç që të huajt, njerëzit e largët të mendojnë se në atë vend je rritur.

 

Po shkon atje ku vetëm ëndrrat,

aromat dhe fjalët e zgjedhura janë të lira të futen.

Mes akullit, akullit të argjendtë, largohesh,

largohesh prej meje,

përmes rrapeve të vjetra dhe kujtimeve të dikurshme.

Vera jonë nuk është më.

Gjurmët të mbeten në tokën e lagur,

ndërsa floku yt përcakton oraret e degëve, gjetheve dhe kalendarit.

Më hapa shtyp shenjat që nuk mund t’i lexoj,

sikur para meje vendos një rebus të pazgjidhshëm.

 

Vetëm shoh që po largohesh, largohesh

përmes një periudhë të gjatë kohore.

 

Ndërsa mbi ato sheshe të ndriçuara,

përmes natës vjeshtore,

përmes dheut të lagësht, perlave të tejdukshme dhe rrapeve të vjetra

vinë tek unë zërat e këqij

se e imja kurrë as nuk ke qenë.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Poland

Russia

Slovakia

Sweden

Slovenija

RAZLOGI SRCA

Hodili smo proti že izpisanemu življenju,

v toplo nočno svetlobo, v nek začaran predel.

 

Tam sem z narečjem srca izgovarjal besede,

ki jih ljubiš. Samo v njem ostajajo razlogi.

Hodili smo skozi mesečeve mene,

skozi premaknjene ure in nenadno drhtenje.

Vse to sem izgovarjal z narečjem hrepenenja.

V strasti neke zore,

smo že drugače razdelili zaimke:

kako smo se samo navadili na umiranje.

 

Od tiste noči, ko smo izmenjali prve stavke,

naletim na zapisane besede kamorkoli pogledam.

Kot da ti izgovarjaš moje ime

pred tvojo sanjavo ulico

in teh nekaj črk razporediš po zraku,

da jih lahko od takrat dalje vsako noč nabiram,

da pridem ponje tudi, ko jih tam ni.

 

Zdaj moje besede pronicajo skozi tvoje prste,

nežno odhajajo v tiste najine predele.

Skozi tvoje prste k nekem izpisanem snu.

Prevedel: Uroš Zupan

North Macedonia

Загубени ракописи

Не кријам: пишувам невистинити,

измамнички редови. Постапката

се повторува од текст во текст.

Но, понекогаш може да се наиде и на стихови

со загрижувачка доза вистина.

Неодамна, тражејки сосем други

текстови, мегу ретките ракописи,

ги најдов и следните зборови:

Најзначајни градови се оние

кои се веке закопани —

не вредида се основаат нови.

Најдобрите јазици се изумрени —

не вреди подобрида се осмислуваат.

Најпочитуваните школп се наогале

во сега веќе запуштените градини.

Најинтересните ракописи се загубени…

Вреди да се откријат. Нам, на преживеаните

Членови на Вавилонската библиотека.

Препев Игор Исаковски