TRANSLATIONS
Great Britain
Autumn 2007
Someone unknown brought the autumn
into the north room…
Miroslav Krleža
Quite ordinary is the beginning of the text:
autumn is coming — the season that settled in me long ago.
Autumn is coming and it is good that precisely now
I am writing poems that no one will read.
I am writing poems in a manner forgotten,
using the daily fog, early evening,
the clouds that we appropriate as if they were near us.
And everything else that for these months is characteristic.
Some grey colours rule the space now
and to our words leave but a poor heritage.
With the mysterious autumn bedding, the town is covered –
bedding that proves useful in covering various shames.
In a manner forgotten I am writing,
as autumn is coming, no one will read.
But about the seasons, still, who cares;
about poems, who cares,
for the images of landscapes below the black sky,
the sky created neither by poets nor alchemists,
landscape usually named in calendars as November.
For the fog that frequently creeps into my texts –
and even I don’t know how — nobody cares.
Still, I mention fog, as if I’ll disappear into it.
It is autumn, the year 2007.
There is something for everyone:
long nocturnal arias — for those who have something to remember,
short, arrogant cuts — for the restless and impatient,
and cold rains for the sensible, silent souls.
What has been prepared for those like me,
who long for some ancient dictionaries,
for those left only with the return to old scrap-books.
All music is here, because autumn is coming, with its deceptions.
From the room, the north room,
I watch the transparent raindrops:
the sky-waters are irregularly dripping on my windows,
on my autumn life.
During autumn days life can relinquish the place with verses,
only hopes are left after days like those that will soon disappear
or remove themselves into a better time, into more beautiful seasons.
It is autumn: to go somewhere?
Into hopes that have disappeared,
into the years that we remember,
into the seasons that retreat, as will this poem,
for here are only words written
that autumn comes in a year unknown, irrelevant tomorrow.
Autumn, with its delusions and its familiar face,
overwhelms the miraculous colours and erases them afterwards:
the fantasies born during the previous months roughly disappear.
That is how our souls enter autumn
dressed in various colours.
And from here, I think, no one will need them.
Translated by Aleksandra Nikčević Batrićević
FRANCE
La photographie de Sábato
Sur mon bureau — des formes de lettres,
quelques citations et une photo récente d’Ernesto Sábato.
Le voilà, souriant et au sourcil froncé,
qu’il marche vers l’objectif.
(pourtant, on ne se voit pas, l’un l’autre).
Ensuite viennent des notes pour
un court compte rendu concernant
la nouvelle édition du Tunnel, prêt
pour le prochain numéro
d’un quotidien de chez moi. Pendant que je regarde
le visage du vieil homme et ses yeux non-réalisés,
en fait, je pense à un seul lecteur.
C’est quasiment les mêmes personnes
qui lurent cette prose dont je vous parle
Et mes vers que je rédige à ce moment-même.
Ces mêmes personnes, cet homme lui-seul,
ont déjà lu cela au moins une fois quelque part
— sous des formes différentes, sous des signatures différentes,
et ce qui est le plus fréquent,
— avec une disposition des mots changée.
Ou bien quelque chose qui ressemble à cela.
Ces mêmes personnes ont trouvé
la singification aux endroits divers,
Ou alors ils ne l’ont pas remarquée
dans les comptes rendus, poèmes
Ou dans tout ce qui était écrit jadis.
J’écris cependant; il arrive que,
par ce procédé, je dépasse la réalité.
Je m’abandonne aussi à ce péché,
mon vieux Juan Pablo!
Traduction: Milan Barac
Germany
Ich zähle die Möglichkeiten
Die Welt ist ein wunderschöner Ort um dort zu leben wenn man nichts dagegen hat dass Glück nicht immer so arg viel Spaß macht wenn man nichts hat gegen ein bisschen Hölle hin und wieder…
Lawrence Ferlinghetti
Aus letzter Verzweiflung gerettet,
umgebe ich mich langsam mit Dunkelheit.
Ich spreche nicht — ich skizziere nur
die Konturen der Welt.
Vor mir eine Handvoll Alltäglichkeit.
Irgendwie überdaure ich:
Das Leben wurde immer schon in Bedrängnis gemessen.
Man soll meinen Namen nicht nennen, wenn man
das aufschreibt, was es verdient, morgen getan zu werden.
Man behauptet, die Zeit sei
einer der größten Irrtümer.
Soll sie. Sie ist auch der Zweck.
Ich verlasse diese Räume nicht,
allzeit gefasst auf Varianten der Versöhnung.
Ich bin wegen der Zeit da:
Ich zähle die Möglichkeiten.
Aus dem Montenegrinischen von Jelena Dabić
Italia
Come profumano i libri
Ciascun libro ha un suo profumo, un profumo che è pari al suo significato,
o alla prima esperienza del libro.
Ma allora come profumano i libri —
sugli scaffali polverosi,
nelle biblioteche dimenticate delle case
nelle librerie a buon mercato della capitale?
I libri degli antichi maestri profumano di pergamene,
di pagine estinte —
forse non ci sono nemmeno quando ne apriamo le pallide copertine.
I loro libri sono ridotti a pagine ingiallite.
I libri degli scrivomani profumano delle fatiche
degli operai delle tipografie. Nelle università popolari
i libri non hanno profumo, di solito sono rossi e inviolati.
Come profumano i libri dei miei amici?
Come profumano i bestseller mondiali, i ricettari,
i manuali, le guide per concentrarsi meglio?
(Non amo i libri in cui si sente l’odore del fumo:
in essi si sono già mescolati i vizi). Come profumano
i libri sacri, nelle sacre lingue del mondo?
Come profumano i libri nelle lingue morte?
I libri dei pagani sono rivolti al sole,
perdendo, così, le loro proprietà quando ci avviciniamo ad essi.
Nessun profumo è innocuo.
La proprietà degli amanti dei libri non ricorda
Nessun profumo,
e nessun libro.
I libri abbandonati negli uffici
Profumano di dipinti antichi.
Nel modo più strano profumano i libri della biblioteca nazionale argentina,
soprattutto quelli reperiti dopo il 1955.
Non so come profumano i libri
dei carcerati, probabilmente di muri umidi
e di passato. Come profumano le opere scelte dei classici?
Come profumano i libri restituiti a Knut Hamsun? I suoi libri come profumano?
Conservo il profumo di un libro.
Prezioso come la conoscenza della lingua tedesca.
Traduzione di Maria Teresa Albano
Albania
SHAMIA E ZGJEDHUR RASTËSISHT E ISIDORA DANKANIT
Letra të shkurtra
* * *
A më ke shkruar sonte
nuk e di.
Por përmes teje e njoh atë kohë
kur pa gjurmë treti ëndrra.
Kur njeri-tjetrit
i dërgojmë poezitë për dashurinë.
Dhe kur dëshira futet deri në gjak.
Prekjet tona janë të ndaluara
mes dy jetëve të shpërndara
mes ëndrrave që filluan në trazira.
* * *
E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,
ka qenë kjo një profeci e imja e kahershme.
E duhet të jesh nga pak profet
për t’iu afruar simbolit kryesor
të botëve tona të kryqëzuara.
E kam ditur se dikur do më shkruash një letër,
kam besuar se do të vendosësh ashtu
pas një ëndrre, dhe jo pas
ligjëratave për Melvilin.
Kam besuar se kjo do të jetë natën,
ose gati në agim,
ndërsa korrigjojnë dorëshkrimet e veta
pasardhësit e ligsht të Ernest Heminguejt.
Por, mirë nëse ashtu ke vendosur
që të fitosh rastësinë.
Në ëndrrat kristale të më marrësh.
* * *
A më ke shkruar kësaj nate
kur në heshtje vajtoj anijet e mbytura?
Unë hap dritaret të dëgjoj shiun
që s’mund të ndjekë trokitjet e zemrës.
Hap qetësinë, natë.
Natë, nëpër të cilën nuk shoh sytë e tu.
Poshtë kërcejve, si në ndonjë dramë amerikane.
Dhe pastaj ndesh përgjërimin,
që lëviz nga shqetësimi yt deri tek unë. Dhe mbrapa.
Prek shiun, i cili dikujt i fishkëllen.
Ndoshta asaj kohe kur
nuk kemi ditur t’i vëmë emër ndjenjave.
Ndoshta edhe neve dhe letërkëmbimit tonë.
* * *
A më ke shkruar
në atë kohë kur ankthi të ka kapur më shumë?
Mendoje se jam dashnori i këngëtares së operës,
ndërsa unë i vetëm shëtisja në Zagreb.
A ka ndodhur kjo kur orët kanë kaluar në fantazi të gjata,
më reale se gjithçka të cilës i përkasim.
Nëse jo, më mos më shkruaj letër,
Mos e gënje më rastësinë.
Për t’iu hakmarrë dobësive të mia,
kam shkruar këto vargje
të cilat festojnë orët e dashurisë së paligjshme.
* * *
Lexo edhe një poezi ose dy
para se të flesh,
në shtratin që nuk e ndjen më si i yti.
Dhe nëse vërtet je
ajo që sundon librin tim të ëndrrave,
trete atë shami të zgjedhur rastësisht
dhe më në fund prano se atë natë
një ëndërr
ka ndryshuar dy jetë.
Përktheu: Dimitrov Popoviq
Poland
Russia
Slovakia
Sweden
Tigande
Ibland, det kan pågå i timmar,
börjar jao avlägsna allt tal.
Envist gömmer jag undan orden och tar bort
mig själv, deras förmenta skapare,
tillsammans med dem. På så sätt
avsäger jag mig de värsta tillgångarna.
Jag uttalar helt enkelt inte mina känslor, erfarenheter
och jordiska upplevelser: jag tiger. Efteråt
händer det att jag för ett ögonblick inte kan skilja
det bramanska sättet att leva från tystnaden
i stadsbibliotekets läsesal. (Det är säkert en följd
av mitt fetischistiska förhållande till böcker.)
Och varje tystnad, så är det nog, bär på
olika betydelser. Ar min beundran för
mystikerna i så fall någon tröst?
Det sägs att alla historier redan har berättats.
Men tänk om alla tystnader är förbrukade,
om det inte längre finns något att förtiga?
Slovenija
IZGINJAJO BESEDE
Kot da bi zmanjkalo besed.
Ali pa izginjajo neki drugi časi.
Tiste besede za kateri si mislil, da te bodo našle,
manjkajo še nekomu, pa čeprav niso izginile.
Tudi to lahko opazuješ.
Z očmi pričakovanja in hrepenenja.
In včasih so se te besede same od sebe
vtisnile v svet.
Z lahkoto in neopazno.
Vendar so zdaj nekako tuje.
Zdaj ni besed, ki jih potrebuješ.
Kot da bi vse odnesle pretekle pesmi,
bivše pesmi.
Prežijo iz praznine.
Tudi samote so nekako drugačne.
Kot kadar bereš poezijo,
pa en verz nastaja in drugi umira.
In med sabo se pozabljata.
In vsi ti verzi se zdijo kot bi bili tvoji.
Kot da skupaj z njimi minevaš tudi ti.
Z bivšimi besedami.
Ki ne vidijo razlike,
med izginjanjem in pogrešanjem,
in ki se izgovarjajo kot izpovedi o svetu.
Pa vendar,
ob tihih poletnih nočeh,
tu in tam pridejo besede, ki si jih včasih iskal.
A teh besed si nikakor ne moreš zapomniti,
ali pa jih zapisati.
Prevedel: Uroš Zupan
North Macedonia
Пишување
Да бидам поет не ми е амбиција.
Тоа е мојот начин на самување.
Фернандо Песоа
Повторно мислам во стихови, соопштувам зборови на кои не сум им виновен.
Го прифакам секое соучесништво предизвикано од пишување.
Со пишување врз отвореното, под отворено небо, врз очајот и болеста, а со иста страст.
За спас секое пишување.
Врз камен, врз затворено и врз непознато,
иако сите зборови се еднакво познати.
Пишување врз сите годишни времиња,
врз апокрифи, врз веке освоените знаци.
И по сите меридијани,
пишување по рабови, опасно пишување.
И она поради ништо — кое е, пак, секое пишување.
Врз километрите на кои осамени
размислуваме како да ја завршиме празнината
на хартијата,
како да го допишеме светот.
За спас нека се и паузите мегу пишувањето.
По веке испишаните листови,
пишување на првите редови на следната песна…
Волшепство на создавањето.
Создавање на заводливото.
Пишување —
секогаш залудно витештво.
Препев Игор Исаковски