Lidija Nikčević: Stanica

TRANSLATIONS

Great Britain

Exhibition in Podgorica

On this canvas the colours slowly start to assume

the contours of the unreal. Some time ago,

before entering this space,

amidst the autumn landscape,

it seemed to me that I could see

irregularly written letters.

That is the retreat of hues,

inside the semicircle the yellow leaves are curling themselves into.

 

With my hand I covered

the remains of the light.

(When for a long time you write about the darkness

you become slightly intimate with the elemental powers.)

The noise gradually disappears,

even the frames of the exhibited paintings

deviate from their purpose.

 

No one can consciously reach

the atmosphere of the closed senses.

And, for months, I have been

detached from the noisy flows,

trying to accomplish

the desire for impassiveness.

Translated by Aleksandra Nikčević Batrićević

FRANCE

La fin d’année

Les derniers jours de l’an 2003 j’ai ouvert un nouveau fichier,

Je l’ai nommé „Poèsie 2004“ et j’ai décidé

à traduire finalement mes silences en poèsie.

Cette année-là je n’ai écrit que deux poèmes

— l’un lors de mes voyages, l’autre sur la bibliothèque.

L’un est froid et ironique, l’autre reflète trop

la terrible mélanconie qui m’est propre.

Tous les deux sur la solitude, sur les poèmes.

 

Les cirques du Réveillon se sont déroulés comme d’habitude

Avec peu de joie et trop de bruit.

J’étais seul au moment de l’échange des deux années,

J’aurais pu l’être pendant les autres jours.

Mais voilà que le fichier nommé resta vide,

et pendant que j’écrivais des courriers électroniques

et que je travaillais sur l’ordinateur, j’ouvrais souvent ce fichier,

sans considérer le blanc de ses pages comme mon échec d’écrivain.

Avec le temps, les sentiments se multipliaient.

Mais pas les mots. Je restais le même.

 

Cette année-là je me suis caché de tous.

Elle a dit qu’elle avait envie de moi

— Et, moi, j’avais envie de la solitude.

Et du blanc sur mon écran.

Je me confiais au vide

Je prononçais des mots dans le vide, je ne les notais jamais…

 

De nouveau, c’est la fin d’année:

Les restes de la journée je tremballe dans ma poche.

 

C’est la fin d’année

— Et c’est comme la fin du monde.

Traduction: Milan Barac

Germany

Pavle Goranović, Ger-bio

Pavle Goranović, geboren 1973 in Nikšić, wo er auch heute lebt, studierte Philosophie. Nebst Gedichten verfasst er auch Prosa und Literaturkritiken. Bisher erschienen sieben Gedichtbände auf Montenegrinisch: Ornamentik der Nacht (1994), Die Stille lesen (1997), Das Buch der Trugbilder (2002), Wie Bücher riechen (2008), Zinober (2009), Vollmondstadt (2014), Der Name der Sehnsucht (2015)…

Italia

Albania

VENDE TË ZAKONSHME, VENDE TË SHENJTA

Ka qenë korrik,

ka qenë natë e pavolitshme për mua.

Kam punuar në disa poezi

duke mos parandier se përmbajtja do t’u ndërrohet shpejt.

Asnjëherë i kënaqur me ç’kam bërë, kam pritur momentin

që do t’i tejkalonte të gjitha.

Nuk ke ditur se në ndërgjegjen time

disa ngjarje tonat janë bërë me kohë mitike.

Kam dëgjuar pëshpëritjen tënde,

ke evokuar tek unë orë të panjohura.

Kam lënë prapa vetes mallkimin

që në jetë të kënaqem vetëm.

Gjithë atë kohë

— kanë kaluar disa muaj që atëherë —

kërkoj fjalët me të cilat do të të magjeps.

Të shoh në vende të zakonshme,

e të gjitha ato vende, them, i kam kthyer në të shenjta.

 

Po të mos doja të shkruaja,

po të mos shihja mjegullën e artë para syve,

po të mos doja në shënimet e mia të kujtimeve

të shkruaja emrin tënd,

ndoshta atë natë kurrë as nuk do të kujtohesha.

 

Ashtu si nuk kujtohesh as për pjesët e trupit tënd

derisa vetë ato të ta përkujtojnë dhimbjen.

Tani e di mënyrën

se si e përcollëm një natë të qetë.

Bulevardit kanë vallëzuar drita të ndryshme.

Ka qenë korrik,

ka qenë gjatë kohës kur jam liruar

nga mallkimi që në jetë të kënaqem vetëm.

Përktheu: Dimitrov Popoviq

Poland

Russia

Slovakia

Sweden

Slovenija

ODDALJENI SPOMINI

Ko naši glasovi ostarijo,

in ko se spomini ravno toliko oddaljijo,

da jih še lahko prepoznamo…

Ko obstaja zgolj toliko besed,

da se prikličejo

tisti oddaljeni spomini.

In mi z njimi…

Takrat me boš mogoče najbolj potrebovala.

 

In jaz, jaz bom samo mislil,

zakaj ti trenutki

nikoli ne bodo postali naši spomini.

 

Zadržati tisti čas –

to mi ni uspelo.

 

In tudi tiste zgodbe, ki smo si jih s takšnim veseljem izmišljali,

so trajale dlje od nas.

 

In kar se je zgodilo v vmesnem obdobju,

se je dogajalo hitro in nevarno.

 

Kot da bi z nekom zamenjal sanje.

Prevedel: Uroš Zupan

North Macedonia

Огледалото на бродоломникот

според песната „Град“ на Констанин Кавафис

I

(Ни малку величествена смрт)

 

Отспротива е исто, мислиш.

Исто е таму, на онаа друга пучина,

каде некогаш ти се чинеше дека животот е

поблиску. Но, ти тоа никогаш нема да го знаеш,

како што нема да ја осетиш

невидливата широчина на Средна Европа

или кој било самрак на источниот брег.

На секое место на светот е исто,

таму каде животите привршуваат.

Секое утро е како твоето — неволно

учествување во животот. И секој крај

на денот е ист, како кога ти нурнуваш в сон:

твојата ни малку величествена смрт.

А тука си само привремено ‒ на светот.

Препев Игор Исаковски