From the section TRANSLATIONS

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.

I

 

Чекорам. Ни неколку ноква заборавени

стихови сигурно не би го сменпле

поредокот. Сепак, вреди да се сочува

невообпчаеното говорење и да се сврти светот

кон себе. Морам да погледнам наназад,

за да му се обратам на времето, поранешните

чекори со тага да ги избришам. Морам да заборавам

на пустиот очај, да го завршам раздобјето на смртта

во минатото. На самиот почеток најдобро е

да се ослободам од секојдневните копнежи,

да забележам колку е убеден compadrito

во исправноста на жестината од своето нагло движење.

Затоа е вистински миг да им ги препуштам

утрата на своите непријатели. Како се тогаш

патеките на одгатнувањето посипани со сė уште непоништените стравови, како суштииата да е во продолжен сон. Колку е болен привремениот одговор, и колку е сурово разумно молчењето да се избере за цел. Како ли се обесчестени траговите, кога историите си поиграле со судбината на зборовите!

 

II

 

И понатаму безуспешно трагам по шифра, која би ми овозможила одрекнување од навиките.

Затоа често се обидувам да мислам на мигот

кога ранетата зверка би можела да замолчи.

Не долго потоа, им се вракам на просторите на тишината, каде навистина и започнува мојот пркос кон статистиката.

Ова е, сигурно, последното октомвриско утро,

Летото Господово 1995 во кое сум пишувал

стихови. Добро е понекогаш да се прекинат

набљудувањата

на космичките хоризонти, полека да се напуштат

случувањата

во дневниот екстериер. Од сите страни

ме опкружуваат прозирни зидови и ми се чини можам да ги сетам мирисите на замрачените одаи.

Ете, веке долго време копнеам по оние

бестрасни будења, кога останувам нем

кон надворешното. Се сетив на еден свој сон

(веројатно поради постојаното спомнување на нокта)

во кој видов како треба да изгледаат

моите стихови. Беа тоа редови сјајно избрани

страници за исчезнувањето на еден човек.

Ова што го пишувам — само се описи на таквата смрт, а зборовите кои со мака ги наоѓам одеци на вината и, се плашам, ништо повеќе.

 

III

 

Отсекогаш ме мачеле будењата. Со зорите

некако доагаше и до мојата средба

со оживувањето на кошмарот: признавам

дека несмасно ја искажував својата наклонетост

кон областите на примракот. Почувствував дека

сево ова време сум бил во заблуда дека ја разбирам

вистинската цел на кошмарот. Но, по повеке повторени

сцени, одлучив да ги следам упатствата

од тешкиот сон. Така се подготвив за патување,

за — како обичен учесник во денот — да минам по

непрегледните патишта. Моите движења беа

бавни и неволни — баш како што е зацртано

во прикажаните кошмари. Понекогаш, студените

ветрови допираа до кожата; но, јас го продолжував

неизвесниот пат, можеби чекајки каков било знак,

или, да речеме, крај. Сретнував луге, на чии лица

сега не можам да се сетам. Слушав совети, понекогаш,

навистина, и корисни. Не ме издаде трпението

ни кога ги отворив очите и видов дека само

ја потхранувам својата самотија. Барем до следната нок, до некој следен кошмар.

 

IV

 

Веке одамна ги подготвувам состојките за сопствената кукута. Не се одрекувам од ниеден детаљ, не се откажувам — иако е тешко да се навикнеш на монотонијата на говорот. Така секој фрагмент има своја улога и им одговара на различни временски рамки. Веке одамна уживам во секое делче на подготвениот отров. До душа, многумина сакаат тој чин да го наречат пишување поезија.

Некои префрлуваат дека слушнале веке познати зборови. Но, јас продолжував да ја наслушнувам тишината, за да се уверам дека пак се цитирани мртви поети.

Се покажа, конечно, дека нема никаков потоп,

дека останале затворени книгите со слики,

каде слепите луге ја тражат смислата

на постоењето на огледалата.

Единствено што сакам е да го смалам воодушевувањето, при зачестените погледи во дното на испиените пехари. И тоа затоа што секој поглед е упатен во конечниот допир на светот. Велат дека самураите пред сепукуто оставале проштални песни. Токму сега, додека се повлекува денот, размислувам за тоа дека секоја песна, всушност, е песна пред смрт, дека секој обид за толкување на огледалата е ‒ сепуку.