From the section TRANSLATIONS

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.

Луѓето отидоа кај своите семејства,

се затворија во становите,

желни сон, сега веке и по утрешната работа:

викендот најпрво не радува, а потоа не исцрпува.

Се спуштав низ Миклошичева,

мрзоволните таксисти долу ги чекаа веселите странцил,

беше студено во затемнетите стоковни куки

и во рестораните пред затворање.

Тој ден никој низ Љубљана не чекореше толку.

Го чув од некаде,

од јавна говорница, веројатно, твојот глас.

Дури тогаш знаев колку си далеку.

Се секавам уште и на тоа дека

во една стара љубљанска гостилница

— иа лицето на келнерката се уште се секавам — некој Нигериец откако ја плати сметката му зборуваше на друштвото колку се овде лугето тажни.

Отидов на единственото место

кое можеше да ме окрепи,

таму кај што ме чека мојата осамена песна за возот.

Почнав да пишувам колку лажна ноква била, колку се лажни саатите на моето скитање низ градот. Таксистите некого сигурно ке однесат,

јас ке им се вратам на своите јунаци без биографија, ќе дојде понеделник со нова илузија.

 

Малку подоцна таа кошмарна ноќ ме увери

дека постојат два исти сона

и дека неделата не е исто тажна во секој град.