Lidija Nikčević: Stanica

Great Britain

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

FRANCE

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Germany

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Italia

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Albania

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Poland

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Russia

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Slovakia

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Sweden

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

Slovenija

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски

North Macedonia

Додека чекам да патувам во Варшава

Тукушто доага таа.

Онаа која не знае за мојата рамнодушност

ниту за мојата поезија.

Таа доаѓа по својата судбина,

додека јас чекам да патувам во Варшава.

 

Ја прелистувам обемната Воена енциклопедија

на земјата која исчезна,

ретките податоци кои се важечки —

дали секоја вистина има свој период на владеење? Се потсетувам на белешките за еден чудесен роман, запишан во облик на дневник.

Три книги пресметки со сите татковини,

дрска биографија на почетокот на кариерата.

 

Додека чекам да патувам во Варшава, мојот сон се преобразува, добива секојдневен облик. Чувствувам дека имам сė помалку лични предмети.

Значи, сė помалку зборови имам

со кои би му се доверил на светот.

Се натрупуваат чувства со кои

можам само да ги премолчам другите.

Додека чекам да патувам во Варшава,

отворам празни фајлови,

сė почесто заноќувам во куќи кои не личат на дом.

Се преслушувам себеси, се сеќавам на имињата

на моите јунаци од детството — полските скокачи

кои онака млади, мустаќести и горди

бестрашно летаа по белото алпско небо.

На усните им се вцртуваше молитва

а во очите им се а во очите им се гледаше некоја социјалистичка тага и

раброто срце.

Додека чекам да ја видам Варшава,

девојката крај мене очекува некој да и’ соопшти

некаква нежност на јазикот иа великата книжевност,

човекот во аголот копнее по чадот од некоја

варшавска кафеана.

Не можам да им помогнам.

Колку сме само одвоени едни од други?!

 

Кој од мртвите поети би ја сакал мојата поезија?

Немам кога да прашам,

Додека чекам да отпутувам во Варшава.

Препев Игор Исаковски